تعیین استاندارد برای کفش ایمنی

هدف از تعیین استاندارد برای کفش ایمنی

استاندارد های کفش ایمنی برای اولین بار در سال 1344 طراحی و اجرا شد و هم اکنون در بند 3 قانون اصلاح قوانین و مقررات به عنوان استاندارد ملی ایران منتشر می شود . هدف از تدوین استاندارد های کفش ایمنی ، اجرای پای پوش ها یا کفش های ایمنی برای کاربرد های خاص در شغل های متفاوت و همچنین بررسی و تعیین ویژگی ها و اطمینان از ایمن بودن یک کفش ایمنی مناسب می باشد .

طبق استاندارد های کفش ایمنی ، کفش های ایمنی باید در برابر نفوذ اجسام تیز به داخل و کف آن مقاوم باشد و نیروی که برای نفوذ به زیره آن لازم می باشد باید حداقل 1100 نیوتن باشد .

کفش ایمنی ضد الکتریسیته ساکن می باشند و باید طبق استاندارد ملی تعیین شده پس از قرار گیری در هوای خشک و هوای مرطوب ،  مقاومت الکتریکی آن از 100 کیلو اهم بیشتر، و کمتر یا برابر 1000 مگا اهم باشد .

کفش ایمنی عایق الکتریکی باید طبق استاندارد که طبقه بندی بشوند و در کلاس الکتریکی 0 یا 00 قرار گیرند .

ضربه گیری پاشنه کفش ایمنی نباید از 20 ژول کمتر باشد .

طبق استاندارد ملی که برای کفش های ایمنی در نظر می گیرند باید میزان عایق بودن کفش ایمنی در برابر گرمای زیرین آن ها در سطح فوقانی دما حداکثر 22 درجه سلسیوس باشد و نباید دچار شکستگی یا تغییر شکل شوند زیرا باعث کاهش کارایی آن ها می شود .

میزان عایق بودن در برابر سرما در کفش های ایمنی باید طبق استاندارد کاهش دما در سطح فوقانی کفی باید حداکثر 10 درجه سلسیوس باشد .

در کفش ایمنی باید مقاومت به آب طبق استاندارد ، به حدی باشد که پس از 100 بار طی مسیر کل مساحتی که آب به آن نفوذ پیدا می کند نباید بیش از 3 سانتی متر مربع باشد یا پس از 15 دقیقه نباید آب نفوذ پیدا کند .